Zo'n slagveld heb ik maar een keer eerder gezien. Maar dat was in Nederland: In het vroege voorjaar van 1990 moest ik met een groepje collega's naar een driedaagse communicatiecursus - vandaar dat ik zo lekker communiceer tegenwoordig - ergens in het midden van het land. Tijdens de pauzes mochten we in het omringende dennenbos wandelen. Je kon daar nauwelijks met droge ogen rondlopen. Het was volledig verwoest. Alle bomen gebroken door het gewicht van de ijzel, die een paar weken eerder gevallen was. Een grote chaos van takken en afgebroken staken. Alleen de paden waren met een bulldozer schoongeveegd. Het werd niet echt een vrolijke boel, die cursus.
Zo erg is het niet gesteld met ons bos, maar ik kwam
gistermiddag niet echt vrolijk terug van mijn rondgang door het mistige bos.
Het ergste zijn nog niet eens die tientallen doormidden gebroken dennen, daar staan
er nog wel en paar honderd van en ze groeien snel, maar wat ze in hun val
hebben aangericht: Mijn enige grote kurkeik in het benedenbos onthoofd, de
grote aardbeienboom (medronheiro) bijna verpletterd onder de afgebroken takken
(maar die redt het waarschijnlijk nog wel) en heel veel eiken met gebroken top
en takken door de zware takken of zelfs halve dennen -sommige nog vol ijs - die
ze op hun test gekregen hebben.
 |
| De kurkeik onthoofd |
En ik zat al in tijdnood: Naar aanleiding van de rampzalige bosbranden van het vorig jaar, heeft de regering besloten dat gemeentes en particulieren het schoonmaakwerk dit jaar voor 15 maart: 50 meter rondom het huis, en 10 meter vanaf de kant van de weg. Dat bekt lekker vanuit je zetel in Lissabon (premier Costa handenwrijvend “We gaan er tegenaan jongens”). Tot nu toe had iedereen tot 15 mei de tijd en vertegenwoordigers van gemeentes, de Liga van brandweerlieden en andere betrokken organisaties hebben al laten weten dat dat voor de meeste boseigenaren niet haalbaar is vanwege gebrek aan tijd, menskracht en geld, maar iedereen werkt zich in het zweet. Je weet maar nooit welke gek of organisatie (diverse politie-instanties, BB) het in zijn hoofd gaat halen om boetes uit te delen.
 |
| De aardbeienboom verpletterd |
Het regent en volgens de voorspellingen houdt dat de komende
dagen nog niet op en nu zijn ook nog al die bomen over het
grote stuk bos dat ik al schoon had gevallen: `Alle ellende des levens en uiteindelijk
de dood´, zoals een wat fatalistisch ingestelde tante vaak placht te zeggen... Maar ik mag natuurlijk niet klagen: Een luxe-probleem, dat grote bos!
Uithuilen en opnieuw beginnen en werk maakt je sterk (hoewel ik door de omgevalle n bomen het bos haast niet meer zie) – we gooien er nog maar een paar volkswijsheden
tegen aan. Straks met de plu op mengsmering voor de motorzaag in het winkeltje van
`Malle Pietje´ kopen, luchtfilters en bougies van alle zaag- en maaimachines schoonmaken en op een gaatje in het wolkendek wachten.
Ik weet nog niet wanneer ik dit bericht kan plaatsen, want
ik heb even geen internet (ADSL). Door de ijzel gevelde bomen hebben de
telefoonkabel op verschillende plaatsen gebroken. Er mist zo'n 50 meter.
Inmiddels zijn we
anderhalve week verder. Ondanks de regen heb ik al aardig wat opgeruimd. En
jullie maar schaatsen!. Via de lokale krant `A Verdade´ (De Waarheid; nee niet
communistisch) kwam ik te weten dat ik toch weer niet op 15 maart klaar hoef te
zijn met de schoonmaak in het bos. Wij vallen niet binnen een zogenaamde `prioriteitszone´.
Had men dat nou niet eens via een spotje van 3 minuten op de tv kunnen uitleggen,
in plaats van bij iedereen dezelfde folder (zonder enige nuancering) in de bus te gooien.
Ik hoor verhalen over mensen die in het wilde weg en volkomen onnodig prachtige
bomen in hun tuin staan om te hakken uit
angst voor boetes. Wat een geklungel.
