Eigen watervoorziening op zwaartekracht
Ik wordt zo onderhand een beetje chagrijnig van het weer. Vanaf de week voor Kerstmis trekken talloze wolkbreuken en langdurige hoosbuien over Noord-Portugal. Vaak vergezeld van een stormachtige wind. De moestuin ligt er, op wat koolplanten en overjarige bieten na, verlaten bij. Eigenlijk hadden om deze tijd de tuinbonen en peultjes al zo´n twintig centimeter boven de grond moeten uitsteken. Ik heb ze nog niet eens gezaaid.
 |
| mina |
Nadat het in de grond is gedrongen, komt een deel van het water terecht in de zogenaamde `mina´ (onderaardse bron, zegt het woordenboek). Dit is een lange - meestal tussen de tien en dertig meter - in de bergwand uitgegraven en -gehakte gang, waarin het gefilterde regenwater zich verzamelt.
Voor de ingang maakt men een drempel, zodat het water er niet uitloopt en, zeker als het om drinkwater gaat, sluit men hem af met een deur. Vervolgens gaat het water naar beneden door een dikke tyleenslang naar een groot granietstenen of betonnen reservoir. Het bronwater dat is bestemd als drinkwater gaat via zo´n slang direct naar de kraan. En reken maar dat daar druk op staat!
Het mooie van dit systeem is dat er geen pomp aan te pas komt. Het is helemaal gebaseerd op de zwaartekracht.
In het dorp, of liever het buurtschap, waar ik woon heeft bijna iedereen zijn eigen `mina´, soms wel drie kilometer van huis of bouwland. Het waterleidingbedrijf is hier nog niet langs gekomen en is ook niet bijzonder welkom. Als er eenmaal een waterleiding in de straat ligt, ben je verplicht om daar op aan te sluiten. En dat kost geld. Bovendien smaakt het eigen water veel beter dan de gechloreerde vloeistof die uit de `officiële´ kraan komt.
 |
| waterreservoir |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten