Eén jaar Portugeest, tussenbalans

Op 15 januari 2014 opende ik mijn blog `Berichten van de Douro´ met het stukje `Een ander land´. Geen idee waar ik aan begon. Vandaag is het een jaar, tweeënvijftig zelfgekozen deadlines (woensdagavond, één voor twaalf) en pakweg 25000 woorden later. Was het de moeite waard? Voor mij wel. Ik beleef, hoewel het niet altijd gemakkelijk gaat, veel plezier aan het schrijven van mijn stukjes en leer op deze manier veel over Portugal. Wat jullie lezers betreft: Ik zou het niet goed weten, want hoewel het aantal bezoekers van de blog gestadig toeneemt, zijn er nauwelijks reacties. In ieder geval heb ik, tot mijn eigen verbazing, nog meer onderwerpen waarover ik wil schrijven in de la dan toen ik begon. Je bent voorlopig nog niet van mij af.

Eerst maar de cijfers. Buiten de abonnementen per e-mail, die kennelijk niet meetellen voor de kijkcijfers is er in het afgelopen jaar 1765 keer een pagina van mijn blog geopend. Zo´n 150 `pageviews´ per maand dus. De eerste tijd waren dat er heel wat minder, de laatste maanden tussen 190 en 200, met - opvallend - duidelijke pieken in de vakanties. Natuurlijk zitten daar ook aardig wat `missers´ tussen. Ik kan me voorstellen dat je als Nederlander of Vlaming op vakantie gebruik maakt van een server in Griekenland of zelfs de Verenigde Staten, maar Oekraïne lijkt me niet echt een vakantiebestemming op dit moment.
Ik ben heel tevreden met de cijfers. Ik maak nu eenmaal geen `fashionblog´ die duizenden keren per maand bekeken wordt, daar is het onderwerp `Portugal´ ook te specifiek voor en ik ben blij met elke lezer die wat meer over Portugal en mijn visie daarop wil weten. Bedankt voor de aandacht.

het bos in december

Wat me opviel, is dat er zo weinig reacties op de berichten kwamen. "Ja, maar jij schrijft niet echt blogposts", zie een naast familielid dat jarenlang op tijdschriftredacties heeft gewerkt, "Het zijn meer columns, afgeronde verhaaltjes en daarmee wek je nou niet bepaald de indruk dat je op reacties zit te wachten". Ze heeft vast gelijk. Ik ging eens te rade bij de blogtips van Ernst-Jan Pfauth, een van de bekendste bloggers van Nederland (Pfauth.com) en schrijver van het boek `Gij zult Bloggen´, die zelfs Zeeuws boerinnen met kap en oorknoppen aan het bloggen kreeg. En ziet: Ik doe van alles fout. Om te beginnen zijn mijn stukjes veel langer dan de gewenste maximaal 200 woorden (en nu doe ik het weer), waardoor ik de hedendaagse lezer teveel vermoei. Ik zou me bij netwerken moeten aansluiten en me op Faceboek en Twitter presenteren, shareknoppen installeren en op gastblogs schrijven.
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik in dat alles helemaal geen zin heb. Misschien is het zoals Wim Sonneveld in zijn conference `Opa´ jerimejeerde: `Ik ben te oud voor die rotzooi´.

Het is mogelijk dat de anonimiteit van `Portugeest´ mensen afschrikt om te reageren. Daarom, hoewel ik mijn `posts´ blijf ondertekenen met `Portugeest´: Ik heet Ton Mulder. Ik ben geboren onder de Wijkertoren in het jaar van de Hongaarse opstand. De rest van mijn leven in de Zaanstreek verbleven, tot mijn vertrek naar een zonniger land. Wat ik verder over mijzelf op het net kwijt wil kun je vinden op Linkedin.

Om de blog wat interactiever te maken, maar meer nog omdat het me leuk en interessant lijkt, wil ik een rubriek beginnen waarin lezers vertellen over hun eerste kennismaking met Portugal.
Hierbij nodig ik iedereen uit die ooit Portugal - en daarbij horen ook Madeira en de Azoren - heeft bezocht, om een stukje te schrijven over die eerste keer. Het liefst in niet meer dan vijfhonderd woorden. Grappig, spannend, lyrisch of satirisch, positief of vol chagrijn, het mag allemaal. Vermeld alsjeblieft in ieder geval het jaar, de manier van reizen (transportmiddel) en de plaats(en) die je hebt bezocht. Verander namen of andere feiten waarvan je denkt dat ze je privacy in gevaar kunnen brengen. Als je daar prijs op stelt, wil ik je verhaal met alle plezier redigeren.
Je kunt het opsturen naar portugeest@gmail.com . Ik stuur je een ontvangstbevestiging en een indicatie van wanneer het geplaatst wordt.

winterochtend boven de Douro

Intussen ga ik gewoon door met schrijven over Portugal, het land waar ik van houd en dat ik soms haat (de gebruikelijke gang van zaken voor de emigrant). Het zal gaan over een volk dat moedig het hoofd biedt aan een diepgaande economische malaise, reeksen van faillissementen en werkeloosheid, corruptie en incompetentie, maar ook over technische innovatie, culturele bijzonderheden, de geweldige natuur, het werk op de boerderette, de mensen in het dorp en - natuurlijk - veel muziek.