Portugal heeft ook een Frans Bauer. Die heet Tony Carreira. Ik noem hem Tony Carteira (carteira betekent portemonnee), omdat hij zulke goede zaken doet en dat vindt mijn familie dan weer leuk: Hoe komt die rare Hollander daar nou op. Tony verdient zeker tien keer zoveel als zijn Nederlandse exponent. Een concert van hem op een echt podium kost tegenwoordig 50.000 Euro, zonder speciale installaties - op de keien, zullen we maar zeggen - 10.000 minder en dan hebben we het nog niet over al die gouden en zelfs platina cd´s die hij voor een groot deel aan de Portugese emigranten slijt.
Tony Carreira (oops, schreef ik toch bijna Carteira) werd in 1963 geboren in het kleine dorpje Cabril (gemeente Pampilhosa da Serra) in het binnenland van Portugal. Zijn ouders gaven hem de naam António Manuel Mateus Antunes.
Op zoek naar betere bestaansmogelijkheden emigreerde het gezin Antunes naar Frankrijk en vestigde zich in Parijs. Tony (toen nog António) vond dat hij voor zanger in de wieg gelegd was en zong jarenlang met zijn band `Irmãos 5´ (5 Broers) voor de Portugese gemeenschap in Parijs. Hij legde daar de kiem voor zijn toekomstige schare fans. Overdag werkte hij in een fabriek.
Het was pas in 1988, naar aanleiding van zijn deelname aan een songfestival in Figueira da Foz (weer in Portugal dus), dat hij zijn eerste single `Uma Noite a Teu Lado´ (Een nacht aan jouw zij) opnam: https://www.youtube.com/watch?v=NerjRtBMdcw . Echt bekend werd hij er nog niet mee, maar hij kreeg wel al snel een platencontract voor drie jaar aangeboden en het liedje `É Verão Portugal´ (Het is Zomer Portugal; niet op youtube) werd - vooral door de hardnekkige promotie van een radiopresentator - een hit. Met de volgende ging het minder en Tony veranderde van platenmaatschappij.
In 1993 nam hij `Portugues de Alma e Coração´ (Portugees in Hart en Nieren) op en het nummer `A Minha Guitarra´ (Mijn gitaar):
https://www.youtube.com/watch?v=9PcFRKPWvDM deed het zo goed, dat het album zijn eerste gouden plaat werd.
Het liedje `Ai Destino´ (Oh lot) uit 1995 werd een daverend succes en Tony zag zijn naam gevestigd. Vanaf dat moment hield hij zich aan de `romantische´ stijl van dat nummer.
Er volgende een waterval van gouden en platina platen. Er zijn inmiddels al meer dan 3 miljoen cd´s van de artiest over de toonbank gegaan en Tony Carreira is daarmee de best verkochte Portugees ter wereld.
Hoe dat allemaal mogelijk is, vind ik een raadsel. Van zijn geweldige gezang moet hij het niet hebben, zou je zo zeggen. Hij heeft de stem van een mus. Ook de originaliteit van zijn liedjes lijkt mij niet zijn sterkste kant: Allemaal dezelfde flauwe prak. Maar wat Tony schijnt te hebben is `charisma´ Heel veel vrouwen zijn gek op hem en zouden zich het liefst voor zijn voeten werpen. Volgens mij is hij een doeltreffende, maar ongevaarlijke remedie tegen een saai en chagrijnig huwelijk: Zij blij, hij ook blij, dus kopen die cd. Originaliteit is dan uit den boze: Meer van hetzelfde en een kaars voor het raam.
Dat zo´n succes kan leiden tot lichtelijk megalomane misslagen kun je zien aan het begin van deze registratie door RTP 1 (publieke omroep) van een concert in `Pavilhão Atlántico in 2011 (een van de grootste podia van Portugal): https://www.youtube.com/watch?v=Wy_aYZH4svk .
In de duistere zaal lichten de de letters T.C. (Zorrostijl) op. Het publiek roept: `Tony, Tony... Een violiste - mooie meid, lekkere viool - begint al wandelend over het podium gepassioneerd een romantisch thema te spelen, terwijl acrobaten aan linten boven het publiek hangend hun kunsten vertonen. Een fascinerend schouwspel.
Dan doemt Tony op uit de mist en begint een van zijn hits in de dreinende vierkwartsmaat van een boerenkapel te zingen en het sprookje is uit. Een anticlimax (Maar het publiek, dat voornamelijk uit vrouwen en kinderen bestaat, vindt het allemaal prachtig).
De firma Tony Carreira is inmiddels een familiebedrijf geworden, want ook zijn zoons Mickael en David timmeren, in dezelfde stijl als hun vader, aan de muzikale weg (Zoals de ouden zongen, tsjilpen de jongen) en ze verkopen best. Zelfs zijn dochter Sara mag af en toe met papa meezingen (Dat vindt het publiek pas echt ontroerend).
Vorig jaar augustus kondigde Tony aan dat hij ging scheiden en omdat hij bijna net zo belangrijk is als Ronaldo werd daar - met terugblik en al - meer dan 10 minuten op het achtuurjournaal van de publieke omroep gewijd. Zijn ex-vrouw mag wel de financiele kant van het familiebedrijf blijven behartigen (misschien is ze iets beter op de hoogte dan de belastingdienst).
En de vrouwen zullen Tony nog meer adoreren, want wie weet nu...
Als je soms dacht dat de fado hét muzikale exportproduct van Portugal is, had je het mis. Tony Carteira staat nummer één als het om harde Euro´s gaat. Tony is de grootste in cijfers: omzet, gouden platen, hoeveelheid fans enzovoort en daar gaat het in de muziekbizz om. Of toch niet helemaal misschien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten