Van funk tot fado 16. Muzikale aderverkalking?

"Dus jij houdt niet van elektronische muziek", stelde mijn zoontje (12) vast. Ik had weer eens weinig enthousiast gereageerd, toen hij me de nieuwste hit van een van zijn helden liet horen. Was het Avicii, DJ Snake, of Hardwell?  Lost Frequencies was het in ieder geval niet, want dat gitaartje in `Reality´ vind ik wel leuk. "Nee, dat is niet waar", zei ik en ik dacht aan de melancholieke mellotron van Tangerine Dream, de Berlijnse trilogie `Low´, `Heroes´ en `Lodger´ van Bowie en Eno eind jaren ´70 en - wat recenter - Laurie Anderson, "Maar ik vind het vaak zo weinig origineel, vooral die dj's. Laatst zetten wij Pink Floyd op, en dat is toch voor een groot deel elektronische muziek, en dat vond jij weer niks, om maar te zwijgen over Matt Bianco. Je wist niet hoe snel je van tafel moest rennen. En daar dansten wij ons vroeger een ongeluk op. Maar er is ook hartstikke goeie Portugese elektronische muziek: Buraka Som Systema bijvoorbeeld en ken jij os Paus of Sensible Soccers?" Nee, die kende hij niet. Hij is op de leeftijd van de ggd (grootste gemene deler) en die deelt hij met zijn schoolvriendjes. " Wist je trouwens dat Edgar Varese al in 1958....", maar hij was al weg. Geen zin in een suf college van z'n pa.

 

Laurie Anderson met haar electronische viool

De opkomst van de House Muziek in de jaren ´80 van de vorige eeuw en de daarop volgende `Hiphop´ en `Dance´ was voor liefhebbers van live muziek  - zoals ik - een absolute ramp. Heel veel belangrijke podia voor bandjes, in jongerencentra (die waren er toen nog) en grote kroegen, werden op vrijdag- en zaterdagavond ingenomen door DJees en Djanes, die met elektronische muziek op een beat van 180 per minuut de tent de hele nacht liet doorhossen. Je kon maar beter thuis een biertje drinken en een cd'tje opzetten, of met gelijkgezinden een garagefeest organiseren, en dansen op de muziek van je eigen keuze. Als de ingehuurde discjocky het dan - tegen alle afspraken in - toch waagde om housemuziek op te zetten, kon hij een fles bier naar zin hoofd, of een pak sinaasappelsap in zijn mengpaneel krijgen.

De hele nacht doorhossen met of zonder pilletje

Die Dj´s werden steeds creatiever, men ging scratchen en dubben en er werd naar hartenlust gesampled, geknipt en geplakt met andermans muziek - democratie, de muziek is van iedereen - waar dan om de 15 seconden "I got the power" of een andere twittertekst doorheen gegooid werd. Het publiek vond het prachtig en danste - met of zonder pilletje - de hele nacht door.
Maar langzamerhand gebeurde er hoogst merkwaardigs: De DJ ging naast samplen en mixen zelf wat elektronische klanken toevoegen, zingen, of een zanger of zangeres inhuren en werd een superstar, een soort halfgod die tienduizenden Euro's verdient met een show voor tienduizenden `gelovigen´ (De Nederlandse Martin Garrix is een van de jongste exponenten van die generatie) Einde van de muzikale democratie dus. Muziek wordt nu gewoon weer door (super)sterren gemaakt, die - platina - platen verkopen, in limousines rondrijden en zich - zo hoort het toch? - te buiten gaan aan S&D. R&R kunnen we wel buiten beschouwing laten.
En dat is de muziek waar mijn zoontje naar luistert.

Martin Garrix aan het werk

Op mijn leeftijd krijg je de neiging om de muziek uit de tijd van je jeugd - in mijn geval die van de jaren ´60, ´70 en ook nog een beetje van de jaren ´80 van de vorige eeuw - te verheerlijken: "Toen werd er nog goeie muziek gemaakt, in die tijd werd alles uitgeprobeerd". Onzin. Muzikale aderverkalking. Net als nu was het grootste deel van wat je toen op de radio hoorde commerciële `crap´, die we nu leuk vinden omdat ze aan onze jeugd doet denken. Nostalgie. Op zaterdagavond ging ik er met mijn vrienden speciaal voor zitten om bijna alles wat er op `Toppop´ langskwam af te kraken, voordat we de kroeg in doken, waar gelukkig Dire Straits, Little Feat en the Tubes gedraaid werd.

Ook voor mijn generatie is er, als je een beetje oplet, in deze tijd op muzikaal gebied nog best wat leuks te ontdekken, maar dan moet je wel af en toe eens een recensie lezen en op YouTube gaan kijken. `Buraka Som Systema´, noemde ik al en daar schrijf ik vast nog eens een stukje over. Maar ion de volgende weken - na deze belachelijk lange inleiding/uitweiding is daar vandaag geen ruimte meer voor - eerst twee veelbelovende `nieuwe´  Portugese bandjes die elektronische muziek maken en allebei in de eerste maanden van dit jaar hun tweede cd uitbrachten: `Os Paus´ en `Sensible Soccers´.