"Moet je die griet (moça) horen zingen!" gilde ik enthousiast naar mijn vrouw, die vlak naast me zat. "En die blazers, dat is verdomme echte soul. Kijk nou die bassist. Dat is het precies. Net B. : Bovenlijf strak als een plank en die vingers maar dansen over de snaren. Waarom houdt die zwamneus z'n muil niet een tijdje, dan kunnen we het echt horen." Dat irritante cultuurkereltje met zijn artistieke sjaaltje (Het is zomer hoor!) leuterde maar door over het optreden, zondag, in `The Hard Club´ in Porto, in het culturele staartje van RTP2 journaal, terwijl op de achtergrond nog maar net de zangeres te horen was. Maar ik had de naam van de band: `Cais Sodré Funk Connection´
Op het internet vond ik meer. De band bleek tot mijn verbazing al twee jaar te bestaan en had in februari van dit jaar haar tweede cd uitgebracht, `Soul, Sweat and Cut the Crap´, waarvan het nummer `Like No Other´, de single, op de achtergrond van het gezeur van dat cultuurventje te horen was. Wat een geweldige stem (en uitstraling) heeft die zangeres. Tamin heet ze.
De band bestaat verder uit Tiago Santos (gitaar), João Gomes (toetsen), Francisco Rebelo (bas), Rui Alves (drums) João Cabrtio (sax), José Raminhos (trompet) en Miguel Marques (trombone). En natuurlijk de zanger Silk, die met zijn rauwe stemgeluid (heeft wel wat weg van de jonge Joe Cocker) de `funky stuff´ voor zijn rekening neemt. Hier hoor je hem in `Are you somebody´ van de gelijknamige eerste cd.
De leden van de groep zijn ervaren muzikanten uit andere bands, zelfs uit de begeleidingsband van Sergio Godinho of studiomuzikanten. Bijna allemaal zijn ze ook betrokken bij andere projecten. De groep, die de houseband is van club `Musicbox´ (waar het allemaal gebeurt in Lissabon), hult zich gewoonlijk stijlvol in het zwarte pak. Hier een live-uitvoering van `Summerdays of fun´, gevolgd door een door James Brown geïnspireerd `Five before midnight´.
Goeie soul- en funkbands zijn in Europa met een lantaarntje te zoeken. Op eenzame hoogte staat de Schotse `Average White Band´ (Pick up the Pieces), de Ierse `Commitments´ bestaan niet en dan... ooit gehoord van Franse, Spaanse of Duitse (!) die funky music spelen?
In Nederland had je in de jaren ´60 (vorige eeuw) `The Swinging Soul Machine´ met Spooky´s day off (Ik las tot mijn verbazing dat de band nog steeds bestaat), in de jaren ´80 de Haagse `The Frog´ (Rick Devito) en niet te vergeten de Engels/Nederlandse zangeres Sue Chaloner (Spooky and Sue, Soultrain).
Begin jaren ´90 was mijn hoop gevestigd op de Amsterdamse fusion/funk band Coopertest, Die op een Oerolfestival - ik dacht in 1995- in de stromende regen op het strand van West-Terschelling zelfs de zeehonden aan het swingen kregen. Maar na de geweldige live-cd uit het Vondelpark, werd niet veel meer van die band vernomen. Daarom: Echt een verrassing om in Portugal een groep tegen te komen die het `zwarte´ geluid van Motown en Stax probeert te benaderen en ook nog eens met eigen liedjes!
Want soul coverbands zijn er natuurlijk meer dan genoeg. Ik heb zelf jarenlang in zo'n rhytm&blues/soulbandje gezongen, niet dat ik zo'n geweldige Wilson Picket stem had, maar vooral omdat ik beschikbaar was - In de Zaanstreek was/is een schrijnend gebrek aan zangers en goeie drummers - (bijna) nooit vals zong en ook na liters bier de microfoon nog wist te vinden. We verzorgden onvergetelijke optredens in Almere-Haven, De Woude en Zaandijk en - niet te vergeten - het Agatha-park van Krommenie met liedjes van Otis Redding, Aretha Franklin, Sam & Dave en Etta James, maar onze grootste specialiteiten waren voortdurende meningsverschillen en personeelswisselingen. Als je alle drummers, gitaristen, toetsenisten, zangeressen en blazers op een rij zou zetten, krijg je iets wat nog het meeste lijkt op een Venezolaanse voedsel-file. Ik dwaal af. We hadden het over
`Cais Sodré Funk Connection´ Nog een laatste liedje van de laatste cd, `Offbeat´, waarin Silk er weer op los funkt. Een klein puntje van kritiek: Op de cd is als bonus een opname van de band met de Portugese zanger Paulo de Carvelho te horen `Mãe Negra´, zwarte moeder. Het was vast een heel geslaagde avond en het publiek vond het ongetwijfeld geweldig, maar als je een soulplaat koopt, wil je zoiets niet horen. Dat is net zoiets als een opname van Johnny Hoes met de Swinging Soul Machine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten