Ik heb nog nooit een mus dood van het dak zien vallen, maar het is vast bijna niet uit te houden onder onze pannen, waar veel mussenparen een nestje hebben. Vooral de jongen die nog niet kunnen vliegen, moeten midden op de dag wel zo'n beetje voor Pampus liggen. 33 graden Celsius en geen wind. Er wordt alleen nog ´s morgens vroeg en tegen de avond getjilpt. Pa en ma scheren in duikvlucht langs de veranda naar beneden om zaadjes en vooral insecten op te pikken om het kroost te voeden. En dan snel weer omhoog naar die ongeduldige open snaveltjes. Maar soms is er even tijd voor een zandbad. Een groepje van drie boerenzwaluwen komt regelmatig langs om de insectenpopulatie nog wat verder uit te dunnen. Ze scheren zonder schroom vlak over onze hoofden onder het dak van de veranda. De kater ligt zo lang mogelijk uitgestrekt op de stenen trap in de schaduw te gapen. Die vogels interesseren hem geen bal vandaag. Met zijn zwarte vacht houdt hij het wel voor gezien in de zon.
Na een winter met overstromingen en een koud en nat voorjaar, begon de zomer precies op tijd. Acht of tachtig, zoals de Portugezen zeggen: Van 17 graden werd het meteen maar 33. Hoewel ze al ruim twee weken in de grond zaten, moest ik alsnog bremtakken rond de tomaten- en komkommerplantjes zetten om ze een beetje tegen de felle zon te beschermen. Voor de helft van de piripiriplantjes kwam de redding al te laat. Zij overleden ter plekke.
Maar het onkruid op de velden reageerde tevreden. Het schoot omhoog, bloeide en zaaide erop los. Daar moest dus wat aan gedaan worden.
Omdat het me te duur en bovendien zinloos leek, besloot ik jaren geleden om niet elk jaar alle velden (met de tractor) te laten frezen. Ik verbouw geen mais of gerst en vooralsnog staan er alleen wat fruitbomen op. Maar ik moest ze wel elk jaar maaien, volgens de man die ik af en toe inhuurde om me wegwijs te maken op het land en te helpen met het werk. Vooral vanwege het brandgevaar.
Het gemaaide gras ging op hopen. "Flink aanstampen", zei hij, "Dan verandert het zich met het regenwater vanzelf in `estrume´, compost." Nadat dat nog eens door een buurman was bevestigd, kocht ik een hooivork en begon, na het maaien, op te tasten en daarna bovenop de grasbergen rond te hossen.
Maar zoveel compost had ik helemaal niet nodig voor de moestuin. De bergen werden steeds hoger en het composteringsproces bleek zich helemaal niet te ontwikkelen op de manier die mijn adviseurs me hadden voorgespiegeld: Het gestapelde en aangestampte lange gras liet geen druppel regenwater door en de hoge bergen bleken vooral te bestaan uit muf ruikend hooi. Het maaien kostte me elke zomer weken en een vermogen aan benzine en maaibladen. Ja, lach maar!
Ik lach - zonder boeren kiespijn - van harte met jullie mee over mijn naïviteit, want: Falen mag weer. Miskleunen is gezond. Leve de afgang!
Je kunt de laatste tijd geen tijdschrift openslaan, of er staat wel een artikel in over hoe belangrijk het is om te falen en van je fouten te leren, dat de wereld in plaats van aan vlijt (Max Dendermonde), aan succes als maatstaf ten onder gaat. De maatschappelijke druk om alles meteen goed te doen vermoordt de creativiteit en veroorzaakt onnodige stress en depressie. Dit gezichtspunt verspreidt zich als een inktvlek: seminars, `Ted talks´ en zelfhulpboeken (en zal even snel weer plaats maken voor de volgende `hype´). Maar ik dwaal weer eens af.
Nadat ik mijn wonden had gelikt, besloot ik toch maar te laten frezen. Eerst eens proberen met een veld en dat bleek een succes. Je moet wel eerst de kanten maaien, want daar kan de tractor niet komen, maar het is veel minder werk.
Ik begon - ondanks de regen - dit jaar in juni met het maaien van de randen van de terrasvelden en afgelopen dinsdag zou de tractor komen. Om zes uur ´s morgens, vanwege de hitte. Voor zonsopgang zat ik aan de koffie, maar C. kwam natuurlijk pas om half acht aankakken. Moest eerst zijn schapen op het land zetten en was onderweg nog een kennis tegen gekomen. Dus werd het toch nog zweten. De frees had moeite met de grote hoeveelheid gras en de boomwortels en echt mooi werd het niet, maar wel een stuk veiliger. "Dat gras lekker laten drogen en verrotten en na de regens van september en oktober doe ik het nog een keer over. Dat wordt het al een stuk beter."
Het liep nog bijna verkeerd af: Op het bovenste veld verscheen ineens precies tussen de achterwielen van de tractor een gat. Het bleek een enorme holte met een diepte van twee meter te zijn, waar de tractor met gemak in had kunnen wegzakken, veroorzaakt door een ingestorte waterdoorgang. "Daar gaat wel een vrachtwagen aarde in", zei C. Aarde heb ik gelukkig - wat een rijkdom - meer dan genoeg. Dus komt de tractor maandag weer, met een lepel, om het gat vol te storten. Om twee uur ´s middags, maar C. kennnende...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten