Portugallig 9. António versus António

En het werd António Costa. Afgelopen zondag won hij met ruim 67% van de stemmen het leiderschap van de Partido Socialista (PS), een van de twee grootste politieke partijen in Portugal, die je het beste kunt vergelijken met de Nederlandse PVDA. Voor António Seguro sinds 2011 secretaris-generaal en oppositieleider van de partij, zat er niets anders op dan zijn ontslag aan te bieden. Dat deed hij bijzonder netjes.

António Seguro biedt zijn ontslag aan

Meer dan 150.000 militanten en sympathisanten van de PS brachten op zeventig lokaties hun stem uit. Dat de laatste groep mee mocht stemmen was een novum. Het heeft António Seguro, die deze verkiezingen (Primárias) had georganiseerd, tegen zijn verwachting in niet geholpen.
De wel erg langdurige campagne om het partijleiderschap begon zowat in mei. Er werd door de  media belachelijk veel aandacht besteed aan een zaak die - in mijn ogen - toch voornamelijk een partij-aangelegenheid is. Zo werden de drie grote debatten tussen Seguro en Costa integraal door de publieke omroep uitgezonden. Debatten die vooral slaapverwekkend waren, omdat beide partijen als het over echt belangrijke zaken ging, zoveel mogelijk hun sokken droog hielden. Ze flikkerden af en toe alleen even op als de heren weer eens met modder naar elkaar begonnen te gooien. Daarna werden de debatten nog eens uit den treure geanaliseerd en herkauwd in alle actualiteitenprogramma´s.

Ik snap waarom zo´n grote meerderheid voor Costa heeft gekozen: António Seguro heeft in de afgelopen drie jaar een zwakke oppositie tegen de regering Passos Coelho gevoerd. Hij mist overtuigingskracht en voor een eventuele post als minister-president in 2015 de nodige bestuurlijke ervaring.
António Costa komt zelfverzekerder en evenwichtiger over, belooft een hardere lijn tegen Passos Coelho. Hij is burgemeester van Lissabon vanaf 2007 (3e termijn) en bekleedde diverse posten als staatsecretaris en minister tussen 1995 en 2002. In het laatste debat kwam Costa duidelijk als sterkste uit de strijd.
(n.b. Beide heren hebben zich professioneel nog nooit met iets anders bezig gehouden dan de politiek).

António Costa, de nieuwe secretaris-generaal van de SP

Maar waar ging het - behalve dat lagere, zelfverzekerde stemgeluid van Costa (meer testesteron?) en het al dan niet hebben van bestuurlijke ervaring - nu eigenlijke over. Geen van beide heeft ook maar iets nieuws gezegd, een duidelijke visie, of een plan van aanpak laten zien met betrekking tot de grote problemen waar Portugal mee kampt: Hoe de economische groei te stimuleren en de werkeloosheid aan te pakken. Wat gaan we doen met de staatsschuld, die inmiddels is gegroeid tot meer dan 216 miljard Euro (herstructureren (?) zegt Seguru; zien we wel als de tijd daarvoor rijp is (!) vond Costa).
Wordt er, en zo ja waar, gekort of hervormd om het begrotingstekort niet boven de 3% van het bbp te laten komen. Hoe ziet de toekomst eruit van de (nog steeds gekorte) ambtenarensalarissen, de pensioenen, de steeds duurder wordende gezondheidszorg, het onderwijs, noem maar op. Geen van beiden heeft daar een antwoord op gegeven.
Met andere woorden: Men heeft weer eens voor de grote leider gekozen zonder zijn agenda goed te kennen, maar dat schijnt in Nederland tegenwoordig niet veel anders te zijn.

Mooie slogan van António Costa in zijn ovewinningsrede: "Dit is de eerste dag van het einde van de regering Passos Coelho!" Geweldig, en dan...?